Anoreksja i Bulimia - WRÓG u bram - skąd przybywa? Część I

Zgodnie z zapowiedzią, jaka ukazała się kilka wpisów temu na blogu (KLIK), od dziś, wraz z Cukrową Wróżką rozpoczynamy cykl postów poświęconych tematyce zaburzeń odżywiania.
Ostatni tydzień lutego, co roku ogłaszany jest jako ED awareness week - czyli tydzień uświadamiający problematykę chorób takich jak anoreksja i bulimia. 
Nie przypuszczałam, że akcja będzie cieszyć się aż takim zainteresowaniem - otrzymałyśmy od Was naprawdę dużo wiadomości, na które starałyśmy się odpowiadać najlepiej, jak tylko umiałyśmy. 
Owa akcja stała się też idealnym powodem do podzielenia się (w końcu!) z Wami historią piekła, przez które przeszłam, a o którym mówić...ba - krzyczeć! - chciałam już dawno.

Ku świadomości, ku przestrodze, ku pomocy.
Ku odnalezieniu swej życiowej drogi do szczęścia. 

Teraz usiądź, weź głęboki wdech, kubek dobrej herbaty i przeczytaj.

Część 1
Anoreksja i Bulimia - WRÓG u bram - skąd przybywa?

Anoreksja i Bulimia - to nie tylko niechciany gość, to prawdziwy demon - wróg u bram naszego życia, który przybywa z zagadkowej krainy Nicości, absolutnie zawsze w niewłaściwym czasie i miejscu.
Od nas zależy, czy pozwolimy mu się beztrosko rozgościć na salonach naszego życia - czy już po chwili wyrzucimy drania za drzwi.
Choć najlepiej byłoby zawczasu zaryglować wszystkie zamki, nie zawsze jest to takie proste.
Jak więc odesłać z powrotem kogoś, kogo pochodzenia nie znamy?

Gościu, (niemiły)gościu, skąd przybywasz?
Anoreksja i bulimia to choroby, których czynniki wywołujące nigdy nie są jednoznaczne i takie same. 
Zaburzenia odżywiania to nie grypa, tu nie powiesz, że złapałeś wirusa, wystarczy kilka gripexów i po sprawie.
Właściwie, ile osób chorych, tyle różnych powodów zachorowań - każda historia jest zupełnie inna i indywidualna. 
Jedno jest jednak wspólne - problem zawsze leży w Naszej psychice, więc tylko od Nas zależy, czy zechcemy z nim zawalczyć, zmieniając tym samym swoje myślenie.

Trochę mądrości, garść faktów
Ostatnimi czasy panuje straszna (wręcz przerażająca!) moda na tzw. ''fit lifestyle'', czy też po prostu bycie fit/szczupłym.
Dla osób przesadnie skupionych na swoim wyglądzie może się to okazać prostą drogą ku zaburzeniom odżywiania i niepozorne 'odchudzanie' czy po prostu 'dbanie o formę', to jedne z najbardziej popularnych motywów prowadzących do anoreksji i bulimii. 
Jednak za tym jednym motywem kryją się setki innych, poważnych problemów.

Według różnych mądrych książek, psychologów i internetu, główne (i najczęstsze) czynniki wywołujące zaburzenia odżywiania, możemy podzielić na dwa sposoby.  
Na poniższych obrazkach, zobaczcie sobie, jak to dokładnie wygląda. 
Zazwyczaj jednak, przedstawione czynniki występują jednocześnie, nakładając się na siebie, co z początku utrudnia precyzyjne określenie źródła problemu. 

Cichy zabójca - czyha na swoją ofiarę 
W moim przypadku właśnie tak było - prawie wszystko na raz.
Miałam 11 lat, gdy anoreksja mnie ''dopadła'' po raz pierwszy.
Zawsze lubiłam jeść (głównie ciasta!), lecz nigdy nie byłam gruba, nie miałam nawet minimalnej nadwagi.
Jednak lawina sytuacji, które wtedy na mnie spadły, sprawiły, że byłam dla choroby bezbronnym, łasym kąskiem.
Zmiana miejsca zamieszkania, przeprowadzka do innego miasta, drugi mąż mojej mamy, zmiana szkoły, nowe środowisko, nowi ludzie, całkowita utrata kontaktu z dawnymi przyjaciółmi.
Do tego dokuczliwe komentarze starszego brata, który lubił wytykać mi kolejną, zjedzoną kanapkę czy kawałek ciasta, przezywając mnie ''dla żartu'' - grubą (każdy wie, jakie są dzieci...).
Zaczęłam coraz krytyczniej przyglądać się sobie.
W lipcu 2001 zamiast wyjazdu na wymarzone kolonie we Włoszech z kuzynką, większą część wakacji spędziłam w domu.
Jednak to nie miało popsuć mi planów - to miały być najlepsze wakacje w moim życiu!
Będąc absolutną perfekcjonistką od dziecka, zawzięcie postanowiłam, że schudnę i udowodnię wszystkim, że mogę być szczupła, piękna i szczęśliwa - błyszcząc swą nową figurą w stroju kąpielowym, choćby na osiedlowym, miejskim basenie...
Chciałam mieć kontrolę i w końcu ją znalazłam!
Nie wiedziałam wtedy jeszcze, jak bardzo było to złudne...

Uśpiona bestia - przebudzenie
Po trzech latach zaciekłej walki o zdrowie (i życie!) w szpitalach, pod nadzorem psychologów, specjalistów, terapii, setek kroplówek, wypitych nutridrinków, odżywek oraz sondy, która wlewała we mnie pokarm przez nos - doszłam w końcu 'do siebie'.
W zasadzie, końcówka gimnazjum i cały okres liceum, to czas, w którym zjedzenie na szkolnej przerwie kilku(!) snickersów, a potem 10 naleśników z nutellą na obiad - nie stanowiło żadnego problemu.
I pewnie byłoby tak po dziś dzień, gdyby choroba nie znalazła sobie kolejnej furtki, by na nowo wtargnąć do mojego życia...
Tym razem na dłużej. I poważniej.

Skończyłam szkołę, wyprowadziłam się z domu. Do innego miasta, do nowego mieszkania, z dala od rodziny.
Zmieniłam środowisko, nikogo nie znałam, najlepsi przyjaciele wyjechali za granicę.
Czułam się kompletnie zagubiona.
Na rozpoczętych, psychologicznych studiach chciałam być najlepsza.
I zerwałam z chłopakiem.
Pragnęłam wszystkim udowodnić, że jednak dam radę.
I będę mieć kontrolę nad wszystkim.
Powtórka z rozrywki?
Anoreksja tylko na to czekała...

Chcesz zwalczyć wroga? Poznaj jego słabości!
Bardzo ważne jest odkrycie czynnika, wywołującego chorobę.
Świadomość tego pozwala skupić się na faktycznym problemie, jakim z pewnością nie jest powtarzane jak mantra, zakłamane zdanie ''Jestem gruba.''. 
Rozpoznanie wroga to klucz do sukcesu!
Na spokojnie wycisz się, zastanów i pomyśl o tym, co sprawia, że się denerwujesz, czy stresujesz.
Znajdź to i...uderz w swego prawdziwego wroga - którym na pewno nie jest Twoje piękne, wspaniałe ciało!
Jak odnaleźć siłę i motywację do walki?
Jak wyrwać się z zaklętego kręgu anoreksji?
Jak poradziłam sobie z tym ja i jaką przeszłam metamorfozę?
O tym już niebawem w kolejnych częściach cyklu ED awareness week.